Dlaczego zdecydowałam się kandydować?
w Poznaniu, umocnić jego pozycję naukową, nie naruszając przy tym tradycji
ani akademickiego etosu. Chcę, by rozwój ten odbywał się przy współudziale
wszystkich pracowników, doktorantów i studentów, a nie ich kosztem. Chcę, byśmy jako cała
wspólnota akademicka czuli, że mamy wpływ na naszą uczelnię
i że wszyscy jesteśmy za nią odpowiedzialni.
-
1
Stabilizacja
Stabilizacja nie może oznaczać stagnacji, przeciwnie: wymaga ona krytycznego przyjrzenia się strukturze uczelni i temu, jak funkcjonuje ona w nowych warunkach. Oznacza zatem dyskusję nad przyjętymi rozwiązaniami i w konsekwencji – ich udoskonalenie, a nawet – jeśli taka będzie konieczna – zmianę.
-
2
Rozwój
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu wkroczył w drugie stulecie swego istnienia – to powód do dumy, ale i zobowiązanie. Zobowiązanie, które oznacza szacunek dla uniwersyteckich tradycji i potrzebę ich mądrej, nowoczesnej kontynuacji. Założeniem mojego programu jest zatem rozwój, polegający na dążeniu do doskonałości, zarówno w nauce, jak i w dydaktyce.
-
3
Wspólnota
Przedstawiając program, chciałabym zdecydowanie podkreślić, że punktem wyjścia mojego myślenia jest tradycyjna, humboldtowska wizja Uniwersytetu, opartego na równowadze badań i dydaktyki. To także wizja wspólnotowa: Uniwersytet tworzą ludzie poszukujący dróg do prawdy, dobra i mądrości, chętni do dzielenia się swoją wiedzą i odkryciami po to, by kształtować świat lepszy i piękniejszy.
Tutaj pobrać można pełny program, a poniżej najważniejsze jego elementy…
Uniwersytet bliżej... – w sześciu głównych punktach:
